Αντίθετα, πήραν μολύβια, πινέλα και φωτογραφικές μηχανές και μετέτρεψαν τα συναισθήματά τους σε έργα τέχνης.
Μέσα από στίχους γεμάτους δύναμη και ευαισθησία, τα παιδιά εξέφρασαν τον πόνο, την απομόνωση, αλλά και την ελπίδα για ένα σχολείο χωρίς εκφοβισμό.
Τα χρώματα και τα σχήματα έγιναν η φωνή τους. Κάθε πινελιά, μια ιστορία, μια κραυγή ενάντια στην αδικία.
Μέσα από τον φακό, οι μαθητές αποτύπωσαν τις σκιές του εκφοβισμού, αλλά και το φως της αλληλεγγύης. Οι εικόνες τους, μια αληθινή μαρτυρία.
Τα έργα των μαθητών μας, είναι μια υπενθύμιση ότι ο σχολικός εκφοβισμός δεν είναι κάτι αφηρημένο. Είναι μια πραγματικότητα που βιώνουν παιδιά δίπλα μας. Ας ακούσουμε τη φωνή τους, ας γίνουμε σύμμαχοί τους.
Θα θέλαμε να εκφράσουμε τις θερμές μας ευχαριστίες προς τον διευθυντή του σχολείου μας, για τη συνεχή στήριξή του σε τέτοιες δράσεις. Η αφοσίωσή του στην ευαισθητοποίηση των μαθητών μας και η ενθάρρυνση για να γίνουν ενεργοί πολίτες είναι ανεκτίμητη.
Και οι δράσεις μας δεν σταματούν εδώ! Σε επόμενη ανάρτηση, θα σας παρουσιάσουμε το θεατρικό δρώμενο που ετοίμασαν οι μαθητές μας, καθώς και το τραγούδι που έγραψαν και ερμήνευσαν με αφορμή αυτή την ημέρα.
